آپنه خواب مادر می تواند فرزند پسر را به اوتیسم مبتلا کند!
پژوهشگران آمریکایی در بررسی جدید خود نشان داده اند که آپنه خواب در دوران حاملگی می تواند خطر مبتلاشدن به اوتیسم را در فرزند پسر افزایش دهد.
به گزارش با فناوری به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس دیلی، پژوهشی که "آماندا واندرپلو"(Amanda Vanderplow) و "مایکل کیهیل"(Michael Cahill)، پژوهشگران "دانشگاه ویسکانسین مدیسن"(UW–Madison) به همراه همکاران خود انجام داده اند، نشان میدهد که آپنه خواب طی دوره حاملگی ممکنست خطر تغییرات مغزی و رفتاری در رابطه با اوتیسم را خصوصاً در فرزندان پسر افزایش دهد. یافته های این پژوهش، شواهدی را در خصوص ارتباط بین آپنه خواب و اختلالات رشد عصبی تأیید می کنند و مکانیسم بالقوه ای را برای توضیح دادن این ارتباط ارائه می دهند.
طی دوره های آپنه خواب، تنفس تا اندازه ای یا بطور کامل قطع می شود و یا اغلب، هیپوکسی متناوب یا کاهش اکسیژن خون را در پی دارد. بروز آپنه خواب در دوران بارداری، همگام با شیوع چاقی رو به افزایش است و در حدود ۱۵ درصد از حاملگی های بدون عارضه و بیش از ۶۰ درصد حاملگی های پرخطر تا سه ماهه سوم حاملگی رخ می دهد. این مساله مشخص شده است که آپنه خواب در دوران بارداری، اثرات مضری بر نوزاد دارد اما اثرات آن بر رشد عصبی به خوبی مورد بررسی قرار نگرفته اند.
پژوهشگران جهت بررسی این تأثیرات، موش های حامله را هنگام استراحت در نیمه دوم دوره حاملگی، در معرض سطوح پایین اکسیژن قرار دادند. این کار موجب ایجاد هیپوکسی در مادران شد اما همانگونه که انتظار می رفت، بر جنین ها تاثیری نگذاشت. ناهنجاری های رفتاری در فرزندان، با گذشتن مدت کوتاهی بعد از تولد مشاهده شد. همین طور هیپوکسی مادر، عملکرد شناختی و اجتماعی را در فرزندان پسر مختل کرد که هر دو تا بزرگسالی ادامه داشتند. این اثرات، کاهش حافظه فعال و ذخیره سازی حافظه بلندمدت و کاهش علاقه به موقعیت های جدید اجتماعی را در بر داشت.
این تغییرات رفتاری، با ناهنجاری های قابل توجهی در تراکم و ریخت شناسی خارهای دندریتی و همین طور رشد بیش از حد آنها روی سلول های عصبی که سیگنال های ساطع شده از نورون های دیگر را دریافت و ادغام می کنند، همراه بود. تراکم خارهای دندریتی در نوجوانان نر و ماده اما بیشتر در نرها، در مقایسه با گروه کنترل شده، همراه با بالا رفتن سن بالا رفته بود. اینکه هیپوکسی مادر چگونه این تغییرات را در جنین هایی که خود هیپوکسی را تجربه نمی کنند، به وجود آورده است، هنوز مشخص نیست.
پژوهشگران دریافتند که فرزندان مبتلا، فعالیت بیش از حد ای را در یک مسیر سیگنال دهی سلولی موسوم به مسیر "mTOR" دارند. این ویژگی، در انسان های مبتلا به اوتیسم نیز دیده می شود. درمان با "راپامایسین"(rapamycin) که مهارکننده mTOR است، اثرات رفتاری هیپوکسی مادر را تا اندازه ای در فرزندان کم کرد.
کیهیل اظهار داشت: تا جایی که ما می دانیم، این اولین نمایش مستقیم اثرات هیپوکسی مادر در دوران حاملگی بر فنوتیپ های شناختی و رفتاری فرزندان است. داده های پژوهش ما، شواهد روشنی را در خصوص این مساله ارائه می دهند که آپنه خواب مادر ممکنست یک عامل خطر مهم برای ایجاد اختلالات عصبی رشد، خصوصاً در فرزندان پسر باشد.
وی ادامه داد: بررسی های بالینی نشان می دهند که آپنه خواب مادر در دوران حاملگی ممکنست خطر مبتلاشدن به اوتیسم را در فرزندان افزایش دهد. با این وجود، بررسی های عملکردی در مورد این مساله وجود ندارد. ما در این پژوهش نشان داده ایم که آپنه خواب در دوران بارداری، فنوتیپ های عصبی و رفتاری را در فرزندان جوندگان به وجود می آورد. همین طور این یافته ها، اثربخشی یک درمان دارویی را در معکوس کردن کامل اختلالات رفتاری مشاهده شده نشان می دهند.
این پژوهش، در مجله "PLOS Biology" به چاپ رسید.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب