چاپ ۳ بعدی قلب در فضا راه گشای سفر به اعماق منظومه شمسی
به گزارش با فناوری، قلب های چاپ سه بُعدی شده در ایستگاه فضایی بین المللی می توانند به فضانوردان برای سفر به اعماق فضا کمک کنند.
به گزارش با فناوری به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، مطالعات بر روی قلب در فضا راه را برای سفر انسان ها به خلأ هموار می کند.
دانشمندان درحال آماده شدن برای آینده ای هستند که در آن فضانوردان آغاز به ماجراجویی در اعماق منظومه شمسی ما می کنند. آنها در این راه قلب هایی با چاپ سه بعدی ایجاد می کنند که مقرر است در سال ۲۰۲۷ به ایستگاه فضایی بین المللی پرتاب شوند.
ایده این است که ببینیم این اندام های مصنوعی وقتی در معرض تشعشعات شدید فضایی قرار می گیرند چگونه عمل می کنند برای اینکه اگر انسان ها بخواهند روزی به اعماق فضای بیرونی سفر کنند، باید بدانیم که آیا قلب ما واقعا می تواند در آنجا دوام بیاورد یا خیر.
پشت این طرح هیجان انگیز، محققانی با برنامه ای به نام پالس(PULSE) قرار دارند. وب سایت پالس که توسط شورای نوآوری اروپا تامین می شود، بر اهمیت تولید مواد چاپی زیستی شده ی پیچیده، دقیق و به آسانی قابل دستکاری برای «تبدیل کردن اکتشاف فضایی طولانی مدت به گزینه ای امن تر و عملی تر" تاکید می کند. با این وجود، این تیم همین طور توضیح می دهد که این تلاش می تواند به پیشرفت های پزشکی جهت استفاده در زمین نیز کمک نماید، خصوصاً در مورد درمان سرطان که بدن انسان را در معرض تشعشعات شدید قرار می دهد.
لورنزو مورونی(Lorenzo Moroni)، هماهنگ کننده ی پروژه از دانشگاه ماستریخت هلند، در اطلاعیه ای اظهار داشت: اهداف جاه طلبانه پروژه پالس به همان اندازه که با تحقیقات فضایی مرتبط می باشد، به مراقبت های بهداشتی روی زمین ارتباط دارد. ارگانوئیدهای چاپ شده زیستی که پیچیدگی اندام های انسان را بطور دقیق شبیه سازی می کنند، پتانسیل کاهش اتکا به آزمایش های حیوانی را دارند و بستر دقیق تر و کارآمدتری برای مطالعه مکانیسم های بیماری و ارزیابی پاسخ های دارویی فراهم می کنند.
در صورتیکه پروژه پالس نوآورانه است برای اینکه قلب های تماما چاپ سه بعدی شده قبل از این به ایستگاه فضایی بین المللی فرستاده نشده اند، دانشمندان در گذشته با قرار دادن سلول های قلب در معرض شرایط فضاپیما تلاش هایی کرده اند.
به عنوان مثال، موسسات مختلفی مانند دانشگاه براون و دانشگاه جانز هاپکینز با ناسا برای ارسال تعدادی از نمونه های بافت قلب به ایستگاه فضایی بین المللی در چند سال قبل همکاری کردند. هدف این بود که ببینیم چگونه هر سلول، که «بافت روی یک تراشه» نامیده می شود، در وضعیت ریزگرانش منقبض می شود و بفهمیم که آیا لطمه طبیعی ماهیچه های قلبی می تواند معکوس شود، برای اینکه محیط فضا به صورتی اثرات پیری بر انسان را شبیه سازی می کند.
در حقیقت، فضانوردانی که بصورت فیزیکی در ایستگاه فضایی بین المللی مستقر هستند، بطور مداوم سلامت قلبی عروقی خودرا برای مطالعات علمی فعال قلب مانند اکوی عروقی آژانس فضایی کانادا، که به نحوه واکنش شریان ها و قلب ها به تغییرات فشار خون شناخته شده در فضا می پردازد، نظارت می کنند.
با این وجود، پالس امیدوار است که قلب های مصنوعی کامل را به این لابراتوار مداری در زمین بفرستد نه نمونه های سلولی و نه اندام های فعال در بدن انسان.
احتمالاً مزیت این روش نسبت به روش اول این است که شرایط قلب واقعی را بسیار بهتر شبیه سازی می کند و به آسانی قابل آزمایش و کنترل برای آزمایش های تحقیقاتی خاص است.
پژوهشگران قصد دارند این قلب ها را با آن چه «فناوری پالس» می نامند، با اشاره به سیستمی که «شناوری مغناطیسی» و «شناوری صوتی» مهار می کنند، بسازند. هدف از این دو روش شناوری این است که دانشمندان را قادر سازد تا قسمت های مختلف یک اندام چاپ شده زیستی را بطور کامل دستکاری کنند، بطوریکه نمونه به خوبی مشابه واقعی خودرا منعکس کند.
اگر بشریت بتواند روزی به رویای ورود به عصر کاوش در اعماق فضا و سکونت در مریخ برسد، نتایج تمام مطالعات فضایی قلبی، همچون پالس، می تواند قطعات اصلی این پازل باشد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب